امروز یکی از قصاید غرا  و بلند خاقانی را  می خواندم وقتی  به این بیت زیبای او رسیدم ( نعمتی بهتر از آزادی نیست     بر چنین مائده کفران چه کنم   ) خیلی خوشحال شدم که خاقانی در قرن ششم چه زیبا در مورد آزادی سخن گفته است و سخن او چقدر مدرن است . این خوشحالی چندان طول نکشید  چون وقتی به چند بیت دیگر او  رسیدم که در مورد زنان و مادرش -که  خاقانی خیلی هم او را دوست داشت - رسیدم پاک ناامید و مایوس شدم .
   دولت از خادم و زن چون طلبم                             

   کاملم ، میل به نقصان چه کنم

  لیک نیم آدمی( اشاره به مادرش ) آن جاست مرا        

چون سپردمش به یزدان چه کنم

      از خاقانی ایراد نمی گیرم که فرزند زمان خودش بوده و هفت هشت قرنی با ما فاصله دارد بلکه عملکردافرادی در جهان جدید قابل ایراد است که هنوز هم در مورد مرد و زن مثل خاقانی می اندیشند و این افراد متاسفانه شمارشان بسیار زیاد است .